De laatste paar nachten droom ik nogal heftig. Het onderwerp is elke keer hetzelfde. Namelijk mijn zoon die ademnood heeft en gereanimeerd moet worden. Dat is in zijn hele leven natuurlijk vaker gebeurd dan wenselijk is, maar de afgelopen nachten gebeurt het dus in mijn dromen. En dan niet één keer maar meerdere reanimaties per nacht.
En dan word ik wakker, heel raar wakker en wil ik naar de kamer van mijn zoon lopen en dan besef ik ineens dat hij er echt niet meer is. Dat hij de laatste ronde reanimaties afgelopen december niet overleefd heeft. En dat is dan even een flinke schok. Dat komt even hard aan.
Eigenlijk voelt het voor mij alsof het echte rouwen, het werkelijke besef nu pas is begonnen.
De maanden vlak na het overlijden leefde ik op een soort automatische piloot. Het is zo’n onwerkelijkheid dat het amper doordringt wat er gebeurd is.
Nu zijn we ruim acht maanden verder en om mij heen gaat het leven gewoon door. Dat is logisch en dat moet natuurlijk ook gewoon. Ik voel mij alsof ik in een soort vacuüm zit, dat is denk ik het juiste woord om het te omschrijven. Ik word elke ochtend wakker, de ene dag eerder en beter dan de andere dag. Dan opstaan en kijken wat ik die dag ga doen.
De hypnotherapie opleiding geeft een beetje structuur en afleiding. Het contact met medecursisten is fijn. We kunnen elkaar helpen met allerlei kwaaltjes en issues. Ook zit het geven van cursussen en lezingen weer in de planning.
En toch vraag ik mij af: is dit het dan? Waarom ben ik hier in godsnaam en wat heeft het voor zin? Als ik om mij heen kijk zie ik alleen maar chaos, overal ellende en negatieve nieuwsberichten. Nu ‘weet’ ik al een hele tijd dat er eerst chaos moet zijn voordat er een verandering plaatsvindt, maar om er zo middenin te zitten vind ik erg heftig. Wat moet ik ermee en wat heb ik hier in te doen? Wil ik er überhaupt iets mee? De behoefte om onder mijn dekbed in bed te kruipen is regelmatig erg groot. De prikkels vanuit de buitenwereld zijn veel en intens. ‘Zo binnen, zo buiten’ zeggen ze toch? Nou, als dat zo is, kun je nagaan hoe groot mijn chaos is.
Die chaos wordt ook nog versterkt door de grootscheepse sloop- en nieuwbouw van het dorp waar ik woon. Er gaan veel wijken volledig op de schop, gesloopt een nieuw gebouwd. Dat heeft grote impact. In 2025 is mijn huis aan de beurt. Dan heb ik de keus uit verhuizen naar een wisselwoning waarbij al mijn eigen spullen in de opslag gaan of verhuizen naar een andere bestaande woning als er eentje beschikbaar is. Ik houd mijn hart vast voor deze operatie gezien de uitdagingen die er zijn qua materiaal, personeel en kosten. We gaan het waarschijnlijk zien en meemaken.
Al deze factoren zorgen voor flink wat onrust bij mij. En dat uit zich ook en misschien vooral wel fysiek. Mijn lijf lijkt tegenwoordig zo’n weerbeeldje te zijn dat verandert van kleur als het weer verandert. Om toch een beetje lief voor mijn lijf te zijn heb ik de keuze gemaakt om weer volgens de methode Montignac te eten. Dat is een manier van eten die goed bij mij past. Ik weet eigenlijk heel goed dat suiker voor mij een no go is, maar stiekem trok ik mij daar niet zoveel van aan, de laatste tijd. Het is even weer de boel op de rit krijgen, maar fysiek wordt het er een beetje makkelijker van. Alle beetjes helpen zullen we maar denken.
Het is blijkbaar weer zo’n nacht aan het worden waarin het naar bed gaan ernstig uitgesteld wordt. Er ligt wel heel lief een poekie, genaamd Lulu op het voetenbankje tegen mijn benen aan. Dat voelt lief en fijn. Lulu is mijn ‘spiriwiri’ kat. We hebben ook een zwarte (heksen)kat, maar zij heeft het nog niet helemaal begrepen en doet regelmatig alsof ze een hondje is. Dat is dan ook wel weer grappig. Lulu heeft echt de uitstraling van een kattenprinses. Ik had haar misschien beter Sheba of Nefertiti kunnen noemen. Die namen doet ze qua uiterlijk namelijk wel eer aan. Bijzonder hoe verschillend katten kunnen zijn en welke rol ze in een gezin spelen.