Een paar weken geleden waren we onderweg naar Arnhem, daar zouden we onze negende lezing over het thema Vrijheid geven. Arnhem is vanaf het noorden van Groningen nog best wel een stukje rijden, dus we vertrokken op tijd in de middag zodat we ruim op tijd op de locatie aan zouden komen.
De reis ging voorspoedig tot we steeds dichter bij Arnhem kwamen. Hoe dichterbij we kwamen, hoe meer pijn ik in mijn knie en enkel kreeg. Dat was raar, want er was geen enkele aanwijsbare reden waarom ik daar pijn aan zou moeten hebben. Bijzonder wel wat er gebeurde. Aangezien we nog van alles klaar moesten zetten voor de lezing, heb ik er zo min mogelijk aandacht aan besteed en ben gewoon doorgegaan met wat er diende te gebeuren. De pijn bleef zeuren en werd af en toe ook iets heftiger, maar door de adrenalinestroom tijdens de lezing was het nog wel te doen. De lezing was rond 22.30 uur afgelopen en het was een erg succesvolle avond. Veel fijne reacties en een mooie wisselwerking met het publiek. Daar doen we het voor :-).
Vrienden van ons wonen in de buurt van Nijmegen en daar hebben we een nachtje mogen slapen. Dat was heel fijn, want het is ook weer ruim drie uur terug rijden. Ook al zitten we na zo’n lezing in een hele hoge energie, drie uur in de auto is toch wel een heel eind. ‘s Avonds nog mooie gesprekken en een hele mooi volle maan gezien.
Echter, de pijn in mijn knie en enkel nam gedurende de nacht steeds meer toe. Ik zeg wel eens voor de grap: “ik zou af en toe willen dat ik er bij mezelf een lichaamsdeel af zou kunnen schroeven en dat even op het nachtkastje leggen. Als de pijn over is, schroef je ‘m er dan weer aan.” Maar zo werkt dat natuurlijk niet. Nog steeds had ik geen idee hoe ik dat moest plaatsen. ‘De volgende ochtend bespreek ik het euvel uitgebreid met onze vrienden. Op een gegeven moment zegt onze vriendin: “je zit in de oplossingsfase van een conflict.” Zij heeft, net als ik, les gehad in de Germaanse geneeskunde en ik weet direct dat ze gelijk heeft. Maar welk conflict was dit dan? Ik kon zo gauw niet bedenken waarvan ik in oplossing zou zijn gegaan.
We hebben nog een stukje door het bos gelopen, ontbijtje gedaan en toen zijn we weer naar huis gereden. Nog steeds met pijn in mijn knie en enkel…
Het thema hield mij ondertussen wel bezig, en de pijn ook….
Op een gegeven moment viel er een kwartje. Het zou weleens te maken kunnen hebben met een vorig leven en een familiegeschiedenis. Mijn vader was tijdens zijn diensttijd gelegerd in Arnhem en opa (vader van vader) heeft op de Grebbeberg gevochten.
Ook weet ik door een aantal regressies dat ik een oorlogsverleden uit vorige levens heb.
Zou dat de link zijn die dit veroorzaakt? Door te testen (daar hebben we een manier voor) blijkt dit inderdaad zo te zijn.
Doordat we een lezing geven in Arnhem met als thema vrijheid en dit in een plaats doen waar dit thema een grote rol heeft gespeeld tijdens de oorlog is er bij mij iets getriggerd.
Met het nodige puzzelen werd mij helder welk thema er speelde. Gelukkig hebben we dan een goed gevulde gereedschapskist waarmee we (energetisch) de boel op kunnen schonen, negatieve verbindingen mogen verbreken en er weer de juiste energie in kunnen zetten.
Met als gevolg dat de pijn voor het grootste deel weg is. Af en toe vraagt het als een soort reminder nog even wat aandacht.
Een paar dagen later kreeg een andere vriend nog het beeld van parachutespringers in WOII in dat gebied. Wellicht dat ik daar op dat moment was en dat er toen iets met mijn enkel en knie gebeurd is wat nu weer aangeraakt werd?
Bijzonder hoe vorige levens en dat van (groot)ouders zo’n invloed kunnen hebben.